28/01/13

- - - >



Nom acostumava ser assim,
mais esse dia nom fijo falha operar as palavras,
nasceram todas mortas.
.
.
.
.
e que ninguém pergunte
como acabamos
emganchad@s
na droga das
promessas.

26/01/13


Enxordéceme
                          o veo do padal
coa túa lingua
tan proletaria
                           como internacional(ista).


Desfai(me)
todos os esquemas sintácticos
da realidade que nos inventaron.


Asimílate a min
                 trazo
                    a
                 trazo
para compartirmos forma e idea.
                                                                      E soarmos a berro de intensa rebeldía.


Digamos por unha vez
o que nos doe do ser normal
sen máis implicaturas
que as da verdade (ex)presa(da).


Crucemos ríos, pontes e océanos
para demostrarmos
que estaremos louc@s
mais o que escribimos
                                                          Ten sentido.

                                                                                          
                                                                    

24/01/13






Deixa-me com as ganas postas. Na boca.
E o mel a derreter-se-me nos dedos, rotos,
de escarvar consciências soterradas.

            [vás voltar?]

estranho-te...
estar aqui tão longe a recontar as pedras desta casa em ruínas...
a merendar fantasmas...

Deixa-me com as ganas postas,
e lembra-te das vidas de papel que fabricamos,
para não viver já nunca nelas.

Mas fica ainda uma esperança,
deixa-me com as ganas postas. Na boca. Sempre.
Por nós.

Que não me penso já render maisnunca

Non pretendas (com)prenderme.

Son ceive presa en min mesma.

                      Gosto de sonhar cando o insomnio se apodera de min,
con esa liberdade ofrecida pola loucura pasaxeira
do quererenonpoder.

Quéresme porque non estou de acordo con ninguén,
e aborrécesme porque non es quen de estar de acordo comigo.

                                  Non son pose,
                            nin me posee ninguén.

(Extra)limítome para non excederme (de máis) contigo.

Adoro as preguntas sen resposta que sempre me fas,
                              e sempre respondo.

(Non) Gosto de caminhar cos pés no chan (do subsolo)
mentres escribo nas nubes
o que me din
ao ouvido
as pantasmas do pasado.


                            Eu son eu.

Dá igual como o mires.
Expresión capicúa que sempre me dará a razón.

                       A min.   Si.   Outra vez.

17/01/13


Fiquei a olhar o que sorvias.
E como lambias os dedos para deixá-los órfãos. De cores.

E...
tu aí
também
sentada

Sacache aquela agulha a marear e cravache-me no braço o son(h)o...

...volei durante horas

Berrei por mim os risos todos e escrevim o nosso, entrelinhas.
     lembrei as tuas notas.... as minhas lutas...
     
Depois volvim pensando em me cortar as asas mas não pudem.
Tarde de mais para escapar do vício


Tou enganchado à tua merda

14/01/13


Non fiques mud@.

                         
(…)
                        
                          de cabelo,
                          de cidade,
                          de roupa,
                          de traballo,
                          de parella,
                          de cor,
                          de sexo,
                          de lingua,
                          de vida,


MUDA e,
dunha vez                                                                       sé ti.
                                     POR TODAS

09/01/13

Eu também me ponho sensual,
também falarei de rabunhar-se nas costas,
de cuspir-nos na face enquanto fodemos sem freno,
SIM
Também de quando temos frio com trinta graus
e de quando estamos sós mesmo tendo gente arredor.

Vou falar de todo isto, sabedes por quê?
porque eu também quero que me comente Anônimo!

05/01/13


Leva-me longe de aqui,
que também eu sinto frio nestes 30 graus que nos apertam
e rasga-me nas costas o teu nome,
a nossa data...
para não esquecer nunca o do mordisco,
e este café que che tirei por riba.

[...]e se for
e se ocorrer...

Se for teria de esconder-me neste poço obscuro
                Outra de tantas
Porque não tivem tempo a me-enfrentar-comigo.

Por isso não me presta sonho em que levar-me o prémio,
e fico esperto. Sempre.

      
                              Para não perder-te nuncamais de vista

A bolboreta con mal espertar.

Antes todo era de cores e de flores.
Logo, abriu os ollos e viu.
Sempre estivera aí
                        estampada
                               na
                      estática e gris

                                   Realidade

03/01/13

Hei(vos) contar (mal) unha historia de pantasmas agochadas...[mais non ha ser esta].


Hai tempo conhecín un pozo e fiquei a vivir alí.
                     Era perfecto pra min.
Custábame facerme á idea.
                                            (Non estaba alí por gusto)
Mais como non daba saído
comecei a pensar que se cadra ese era
                                                               o meu fogar.

Agora
conhezo cada pedra fría e preta,
conhezo cada fenda,
cada mala herba que o rodea.
Conhezo tan ben este meu fondo pozo,
que até parece que non hai nada máis ca el.

Cóidoo ben nas noites de xeada.
Adoito coller unha manta,
                              e taparnos aos dous,
pra que non chegue nada de vento de trasosmuros.
                              (Non máis.)

E pra que hei de sair?
Fóra as cousas son difíciles,
                                       e os espellos non me queren.
Nin sequera
ese que tenho dentro,
o que ve os meus engrenaxes.
Sospeito que está a piques de escachar.
                                       7 anos de mala sorte.
                                             Non se notan.

Este pozo meu é tan frío
                             como agarimoso...
                                                       (O único que me quere)

Sabe cando estou mal...
                                                e cando non estou ben.

Sabe de cada pedra fría e preta,          [ao fondo á esquerda, ves?]
de cada fenda,
e de cada mala herba que me rodea.

Por iso me deixa estar aquí.
                                                                           Pra coidarme,
                                                                                           pra que non me rompan máis.

                                                                                Pra non quebrarme, outra vez.

01/01/13

Poema de luxúria I

Arreda-te de ti, liga-te a min.

  Esses berros que crias e coidas na tua gorja;
     som panaceia
          som sustento emocional
   de todo quanto habita
                    no meu ecossistema