30/03/13


Manuela Dans levava o peso todo da família que não tinha.
sem mãos,
no cesto a se mover no seu compasso ¾.

E levava-o na cabeça,
sem esforços,           por costume,
como o nome dessas cousas que o perdérom
e as histórias que contava da outra vida

                                               fantasia(?)

Manuel Dans suava as lágrimas das outras
.
tantas
.
Insurretas

Lembras?
Colgava a roupa desta gente toda, nessa corda
para que a vejas.     

            Não querias?

Manuela Dans lastima,
(p)o(r) sistema
porque tem as mãos de ferro de criar-nos,
a tantas.

Não sabias?

Manuela Dans sou eu, só que eu não sou Manuela.

26/03/13


E xa ninguén se agocha na minha sopa

Que fácil resulta esquecer
cando tes calor nas noites.
Que bonito se ve todo desde o sofá cómodo da autodestrución.

Enganamos?
                          Sempre.

E gostamos de pintar(nos)
un cadro cubista
para
mirarnos a el como se fose un espello.

                           Que complicación, que frustración.
                        Non (nos) entendemos. Porque non queremos.

E así seguimos,
destruindo a pouca humanidade que seica tinhamos.
Por que para que a necesitamos?


Continuamos andando con ritmo de marcha fúnebre
deixándonos guiar até o panteón de momentos ilustres.
Movémonos por inercia, menos @s arrítmic@s
                                                             que agardan o seu momento para facer  
                                            acto de presenza.


Pasinho a pasinho
montamos a farsa do futuro imperfecto que só é antepretérito.
E ti que non te enteras porque non tes puta idea de lingua.
       E eu que prefiro facer que non me entero
               para estar ben tranquila, e protexida...
                                                                               Deses pensamentos que loitan

                                                                                             Contra min.

19/03/13


caminhas cara eles e duvidas.
 Primeiro.  Podo?
            [e podes...]
passa segura até o fundo do teu quarto em preto,
vam escuitar o que lhes traes na boca.
tês tempo,
e-es-ta-las-por segundos nessa ideia.
Lamentas tanta raiva.

Aguardas o momento justo e         durmitas-
-sonhando-
-esperta

Esvara-che entre os dedos sem queré-lo e já perdiche,

aperta a mao, porque isto todo é nosso.

Roubárom-che os minutos há mil anos,
jurárom-nos as horas que nem chegam.
Jogamos, sempre
a alçar a voz por baixo.           Já chega.

aperta a mao, porque isto todo é nosso.

17/03/13


Fixeches estrelar o vermello do (meu) interior
                      desde moi fóra.
Algo inaudito por aquí que non se adoita exteriorizar nada.

                                                                                       Agás odio.


Unha palabra, e andando.
                                          
                                                    Alcol, música, e pogo.


[-Recordas(me)?- Si, si, si. A loira da primeira fila]



E así.



Articulamos o abecedario para non parecer tan sumamente ignorantes.

             [-Nome? -Accesorioinútilquesónosdaríacomplicacións.
             -Que dis? -Que non conhecía esta canción.]


Baila co son do inframundo
que a banda toca para ninguén.

Hoxe
Non hai persoa no universo ademais de nós,
uns ninguén, que sexa dign@ desta melodía que nos modula.



                                [Modulas(me)?] 

09/03/13


Vou(che) escribir unha declaración de principios para este final.
Para que sexas consciente do que es, e do que non son.
                            Algún día, heicha escribir.


Mentres,
escoita ladrar os cans
                                                                                    na distancia
e sé consciente das historias que contan.


Mentres,
canta en penedos fríos que che conxelen os pés
para disfrute de quen te acompanhe daquela.


Escribe versos inútiles
que che depuren a alma feita anaquinhos.


Dálle uso á guitarra con nome de muller,
                                                         que nunca te abandonou.


Non mates o teu eu que só ti conheces por medo a non gustar(lle).
Declárate únic@ unicamente por foder a quen te escoite.
Escoita(te) e permite(te) o luxo de recordar(nos) cando non doia

                                        E sorrí.