Ías
de porto
en porto
como bo Ulises que es.
Disfrazabas a mentira
coas túas
mellores palabras.
Ponhíaslle os teus mellores traxes,
para que non pasase
frío e
non semellase débil.
[que
ben se vía, verdade?]
Eras todo o que
podía ter atopado, eras…
todo o que non dicías
ser.
Andabas pola
vida con esa actitude
de quen se sabe
vencedor.
Libraches
mil batallas e
en todas me fixeches renderme
e caer
rendida de novo, aos teus
pés,
(non
derrotada, mais si perdida)
Eras (a)temporal.
Disfrutabamos de cada ruxeruxe
da xente que conspira.
Libres escrav@s dun fatum
que resultou fatídico.
Entón chegou o día. Ese día.
Rebeleime
contra min
mesma.
Cortei os fíos
das teas que me
ataban.
Corrín, Corrín, Corrín
sen roupa,
pra non
volver
nunca máis
a estar espida ante ti.
Que
non son a Penélope de ningún Ulises.
Que non sei tecer.
Genial o tema e muito bom, todo em geral, é lógico teres anónimos... ;-)
ResponderEliminarÉ redundante que diga que me deixaches coa boca aberta e a lágrima no ollo, non? ;)
ResponderEliminarretifico, este já é o melhor do blogue. Sinto-o Xiam..
ResponderEliminarHá nível, Ivám, aprendemos de quem sabe. Nisso andamos. A rapariga é mais que boa
ResponderEliminarbla, bla, bla...bla, bla, bla...
ResponderEliminarA parte diso, agradécese o apoio ;)
Desculpade a introsmisión mais tiña de o dicir: Ö
ResponderEliminarEste poema deixoume especialmente abraiado mais o blogue en xeral é fantástatico (e dío o pedante que non gosta da poesía), prometo seguir visitándoo ;)
Parabéns a tod@s!
Obrigad@s Vítor. É todo um acontecimento ter um comentário teu! :)
ResponderEliminarOjalá non seja a última vez que nos agasalhas umhas palavras.
Beijinho ;)