Hai tempo conhecín un pozo e fiquei a vivir alí.
Era perfecto pra
min.
Custábame facerme á idea.
(Non estaba alí por gusto)
Mais como non daba saído
comecei a pensar que se cadra ese era
o meu fogar.
Agora
conhezo cada pedra fría e preta,
conhezo cada fenda,
cada mala herba que o rodea.
Conhezo tan ben este meu fondo pozo,
que até parece que non hai nada máis ca el.
Cóidoo ben nas noites de xeada.
Adoito coller unha manta,
e
taparnos aos dous,
pra que non chegue nada de vento de trasosmuros.
(Non máis.)
E pra que hei de sair?
Fóra as cousas son difíciles,
e os espellos non me queren.
Nin sequera
ese que tenho
dentro,
o que ve os meus engrenaxes.
Sospeito que
está a piques de escachar.
7 anos de mala sorte.
Non se notan.
Este pozo meu é tan frío
como
agarimoso...
(O único que me quere)
Sabe cando estou mal...
e cando non estou ben.
Sabe de cada pedra fría e preta, [ao fondo á esquerda, ves?]
de cada fenda,
e de cada mala herba que me rodea.
Por iso me deixa estar aquí.
Pra coidarme,
pra que non me rompan máis.
Pra non quebrarme, outra vez.