As paredes tenhen agora as marcas do fracaso.

Coma un ceo anubrado, o branco dá paso ao gris.

                        O gris ao vermello.

As ausencias marcan a pintura coas cores do pasado.

Semellan rachar,

aparecen estrías por causa do tempo.

Tempo nocivo

que se dedica a abrir cicatrices.

Esas que agora pintan as paredes do meu cuarto,

as que hai tempo agardaban para aparecer.

                                                                                               Sabéndose futuras,

                         pasadas,

                                              e agora máis presentes ca nunca.

Seica a vida é iso,

ir manchando as paredes e

                                                    Pintar por riba

                                            cando se recupera a cor.

Mentres tanto,

a pintura estase dando á fuga,

                           coma ti,

           coma min.

Deixando o barco

deste cuarto húmido e baleiro.

Xa non queda máis

que un cadrado que garda

                         todo o que fomos nun tempo

                                                                                                               non tan afastado.