26/03/13


E xa ninguén se agocha na minha sopa

Que fácil resulta esquecer
cando tes calor nas noites.
Que bonito se ve todo desde o sofá cómodo da autodestrución.

Enganamos?
                          Sempre.

E gostamos de pintar(nos)
un cadro cubista
para
mirarnos a el como se fose un espello.

                           Que complicación, que frustración.
                        Non (nos) entendemos. Porque non queremos.

E así seguimos,
destruindo a pouca humanidade que seica tinhamos.
Por que para que a necesitamos?


Continuamos andando con ritmo de marcha fúnebre
deixándonos guiar até o panteón de momentos ilustres.
Movémonos por inercia, menos @s arrítmic@s
                                                             que agardan o seu momento para facer  
                                            acto de presenza.


Pasinho a pasinho
montamos a farsa do futuro imperfecto que só é antepretérito.
E ti que non te enteras porque non tes puta idea de lingua.
       E eu que prefiro facer que non me entero
               para estar ben tranquila, e protexida...
                                                                               Deses pensamentos que loitan

                                                                                             Contra min.

2 comentários:

  1. "Continuamos andando con ritmo de marcha fúnebre
    deixándonos guiar até o panteón de momentos ilustres."

    ;-) Grande tu...

    ResponderEliminar