Botarémolo todo

nunha fosa común dalgún lugar que despois nin recordemos

para non poder recuperalo 

                                                        nunca máis.

                            

Alí,

baixo esa Terra que tanta alegría nos ten dado,

estaremos nós.

                             

                           Inertes momentos de vidas pasadas.

Cometeremos o delito de deixar baixo terra o que aínda está vivo

xa que mantelo neste mundo

non sería máis que unha tortura

que padecermos en silencio,

                                                   para (non) molestar.

Se cadra unha vez estea ben soterrado,

sexa como se nunca tivese existido.

Ao mellor até medran plantas novas nesa terra

                                                                   que antes semellaba estéril.

Seremos semente de futuro,

e poderemos dicir que algo fixemos ben...

Fabricaremos novas imaxes,

para esquecer as antigas.

Mellores ou Peores...

                                     imposíbel (com)parar xa.

  

                                   

                       Será aí onde ficarán os nosos recordos.

                               Eses que necesitamos desterrar da mente.

                                         Para que non doian.