Cada unha de nós sentada tras da mesa redonda.

cada unha cos seus traumas, os seus males, e as súas (pre)ocupacións.

Escudándonos do reflexo cambiante.

                                                                                             [A protexérmonos do porvir]

Somos nós,                      as de sempre,                     as de agora.

As que levan anos cos mesmos pesadelos,

as que mudan cada dous minutos de parecer,

as que viven apuntaladas ao chan do pasado

e as que albiscan novos horizontes cada serán.

Somos nós, as que (que)damos.      [todo e máis]

As que non nos perdemos polo caminho da soidade desesperante,

as que fomos quen de lanzar un lazo ao redor

                              e

                       apertar ben

para que o nó                                non se desfaga,

mais o suficientemente solto como para que non                              nos afogue.

Nós, as de sempre.

                         As de nuncaxamais

                                                     medraremos tanto como para mudar.

Xuntámonos irremediabelmente

hai millóns de días coas súas noites

e desde aquela,

somos a esperanza do apocalipse,

                                   as amazonas do mal.

Nós,

incomparabelmente (im)perfectas

                                                      e inseparábeis.

                                   

                                 O peor de cada casa.